Nadzieja umiera ostatnia…

Słowa te nabierają szczególnego znaczenia, kiedy mamy przed oczami historie bliskich naszych pacjentów. Zwłaszcza te historie, kiedy to kobiety, dzieci, nierzadko męźczyźni mimo wcześniejszych „porażek” swoich bliskich dalej wierzą, mają nadzieję, że tym razem im się uda. Kiedy patrzymy na ich zaangażowanie, wiarę, cierpienię i desperację umacniamy się w przekonaniu, że warto, że ta praca ma sens.

Matka, której syn po raz kolejny wrócił do picia, ćpania, wynosząc z domu bardziej wartościowe i symboliczne pamiątki. Żona, której mąż, mimo obietnic, dalej pije, awanturuje się, zabierając spokój ich dzieciom. Dzieci, które z niepokojem myślą o rodzicu, czy aby na pewno dotrze do domu.

Każdego dnia te osoby nie poddają się. Dążą do spokoju, szczęścia. Czasami brakuje im sił, oparcia, pewności, czy dobrze robią. Wtedy mamy szansę podać im rękę, dać oparcie, upewnić, wzmocnić nadzieję.

Gdy patrzymy na historię pacjenta, który trafiając do ośrodka nie uważał się za alkoholika, bronił się, czuł się lepszy od innych, zdajemy sobie sprawę, że mijają 4 lata, odkąd przekroczył drzwi ośrodka, przez cały ten czas solidnie i ciężko pracując w programie terapeutycznym. W ciągu tych czterech lat przestał pić, uznał się za osobę uzależnioną, nauczył się słuchać ludzi. Został szczęśliwym ojcem.

Kobieta, której mąż od kilku lat pije i stosuje wobec niej i dzieci wszystkie formy przemocy. Bez rodziny, znajomych , pracująca na dwóch etatach. Osoba, która zgłosiła się do ośrodka, by ratować swoje życie, ale też bez wiary na zmianę. Po kilku miesiącach starań poznała ludzi z podobnymi problemami – w nich i terapeutach znalazła oparcie. Wie, co robić, kiedy nie czuje się bezpiecznie. Jest gotowac odejść. Ma wsparcie prawnika, lekarza. Na Jej twarzy pojawia się uśmiech.

To dwa przykłady. Jest ich więcej. Codziennie. To daje energię, motywuje do pracy. Te historie nadają ludzki wymiar znaczeniu słowa „nadzieja”.